Rozdział XXX

Rozdział dedykuję Mary ;*
Skin To Bone...

~Cherrie~

   Nie odwracaj się. Nie patrz na niego. Nie słuchaj go. Nie ulegnij mu. Nie poddaj się... 
Jednak to nie było takie łatwe.
Nie po tym, co razem przeżyliśmy. Nie po tym, co nas zdążyło połączyć. Takie bardzo silne uczucie zwane miłością. Które jest najpiękniejszym uczuciem w dziejach człowieka. 
Był dla mnie kimś ważnym. Najważniejszą dla mnie osobą. Ważniejszą od Rose, od Caroline, od Louis'a. Ważniejszy od całego świata razem wziętego. Te wszystkie chwile razem spędzone. To było coś cudownego. Za każdym razem gdy sobie je przypominałam, serce biło dwa razy szybciej, w głowie kłębiły się tysiące myśli.
Był kimś, komu potrafiłam zwierzyć się z absolutnie wszystkiego. Kimś, kto znał każdą historię mojego życia. Znał mnie jak własną kieszeń, co czasami dawało mu nade mną pewną przewagę.
   Nie odwracaj się. Nie patrz na niego. Nie słuchaj go. Nie ulegnij mu. Nie poddaj się...  
Nie wiedziałam jednak. Czy jestem w stanie. Tak mnie kusiło, aby się odwrócić. Żeby zobaczyć tą jego niemal nieskazitelną twarz. Aby poczuć jego zapach. Aby szeptał moje imię. Aby prowadził mnie tej nocy tak samo umiejętnie, jak wtedy. Aby nade mną dominował....
   Nogi zaczynały odmawiać mi posłuszeństwa. Jednak biegłam dalej nie oglądając się za siebie. Nie mogłam sobie na to pozwolić. Mimo iż chciałam, musiałam udawać twardą. Nie uległą. Nie łatwą. Nie mogłam mu pokazać jak łatwo potrafię mu ulec. Nie po tym co robił. Co zdarzało mu się cały czas. I nic z tym nie robił. 
Dwa uczucia. Tak bardzo od siebie inne, ale wplecione w siebie wzajemnie jak dajmy na to sól z cukrem. Niemal nieróżniące się od siebie pod pewnym względem.
   I nagle moje ciało zderzyło się z czymś twardym jak skała. Oplotło mnie. Jednak skałą nie było. Było ciepłe. Poruszało się. Było człowiekiem.
   Podniosłam wzrok. Chłopak mniej więcej w moim wieku. Patrzył na mnie jak na jedzenie. Obejmował mnie. Kruchą, niezdarną, bezbronną mnie. Z przyśpieszonym oddechem, zmęczoną po ucieczce od Niego. Co ja mogłam począć? Zaczęłam wierzgać się i próbowałam wyrwać się chłopakowi z jego objęć. 
- Nic ci to nie da. -warknął ktoś z boku. 
Nie był jeden... Było ich dwóch. Trzech. O mój Boże.
Ciemność otaczająca nas stała się jeszcze bardziej przerażająca. Najbliższa lampa znajdowała się kilka metrów od nas. Mokry beton pod naszymi stopami. Przypominało to scenerię niemal z horroru. 
- Puść mnie -wyszeptałam, kiedy mój oddech niemal się unormował. 
W odpowiedzi usłyszałam tylko głośny, gardłowy śmiech trzech chłopaków.
- Kochanie, zabawa się dopiero zaczyna... -mruknął trzymający mnie blondyn. 
Dopiero teraz zauważyłam różnicę między nami. Ja patrzyłam naokoło mnie. Na trzech chłopaków, na otaczającą nas ciemność, porozrzucane butelki po tanim piwie, opuszczone budynki. Zaś oni... Oni skupieni byli na mnie. Na moim gorącym, skąpo ubranym ciele... Na krótkiej, skórzanej, rozkloszowanej spudniczne, białej koronkowej bluzce, jensowej koszuli z podwiniętymi rękawami do łokci, czarnych szpilkach i prześwitujących lekko czarnych podkolanówkach... Zachciało mi się płakać. Przed wyjściem z domu chciałam tak wyglądać, lecz w tej chwili plułam sobie o mój wygląd w brodę.  
Próbowałam się uwolnić, lecz w tej chwili trzymający mnie chłopak podniósł mnie i wziął na ręce. Z moich ust wydał się wysoki, palący pisk. Nie dałam jednak rady ciągnąć tego długo.
W pewnej chwili przymknęłam oczy. Pisk ustał. Rozluźniłam się w ramionach chłopaka odchylając głowę do tyłu. Poddałam się. Co miało być i tak by się zdarzyło...
   Czy już było po wszystkim? Otworzyłam oczy. Stałam oparta o zimny, wilgotny mur. Trzej chłopacy znajdowali się kilka metrów ode mnie na chodniku. Jednak przybyło trzech innych. Nie poznałam dwóch, wysokich, łysych nieźle napakowanych. Jednak ten trzeci... Poznałam jego ruchy. Ciemne blond włosy. Niebieskie oczy błyszczące w świetle lamp... 
Bili się. Bili się z tymi trzema chłopakami. Wygrywali, przez co poczułam lekką satysfakcję. 
Spuściłam wzrok i popatrzyłam na siebie. Byłam cała. Nic mi się nie stało. Do niczego nie doszło...
Podniosłam głowę i wtedy go zobaczyłam. Wyrósł spod ziemi nieoczekiwanie. Jego potargane brązowe loki wystawały spod zimowej czapki, skórzana kurtka którą miał na sobie i czarna koszulka idealnie okrywały jego tors, czarne rurki i czarne Converse były stałym elementem jego stroju. Zielone oczy wpatrywały się we mnie. Wyrażały... Smutek? Cierpienie? Poczucie winy?
- Hazz... -szepnęłam.
- Nie mów nic. Przepraszam -odpowiedział mi. 
To przez niego się tu znalazłam. To przed nim tak uciekałam. Bo chciał ze mą porozmawiać. Uciekłam z klubu i puściłam się pędem przed siebie jak debilka. Jestem głupia...
Zrobił krok w moją stronę. Naparł na mnie swoim ciałem, zaś ja na zimny mur. Objął mnie mocno. Zapanowała mędzy nami cisza.
Jedyne dźwięki jakie teraz słyszałam to odgłosy bójki, przekleństwa, dźwięk rozbijanego szkła... Widziałam przez ramię Harry'ego wszystko co się działo. Louis załatwił jednego z chłopaków. Leżał on na mokrej ziemi, a na jego jasnej koszulce widać było ślady krwi. Dwaj pozostali zostali powaleni przez nieznanych mi osiłków. Wszyscy polegli, byli nieprzytomni... Przełknęłam ślinę. Gdyby nie oni... Nie wiem co by się ze mną stało. 
Louis przetarł zewnętrzną stronę dłoni usta, z których leciała stróżka krwi. Popatrzył ze wstrętem na trzech łotrów. Zaś potem jego wzrok spotkał mój. Spojrzał na mnie ze współczuciem.
- Zwijamy się. -szepnął Harry łapiąc mnie za rękę i ciągnąc w stronę Lou.
- Ale Harry! Nie możecie tego tak zostawić! -krzyknęłam i wskazałam na miejsce bójki oraz trzech nieprzytomnych  chłopaków.
- To już nie nasza sprawa. Sam. Daniel. Dzięki. -rzucił szybko w stronę osiłków.
- Nie ma sprawy. -odpowiedział jeden z nich.
Harry puścił moją rękę i przekazał ją Lou. Niebieskooki uścisnął ją i przyciągnął mnie do siebie, obejmując w talii. Poprowadził mnie do swojego samochodu, ale kątem oka zauważyłam jak Harry daje dwóm chłopkom pieniądze. A więc to dla kasy... Przyjaciel mojego chłopaka wsadził mnie do auta i zamknął za mną drzwi. Ulica świeciła pustkami. Wszędzie zero żywej duszy... 
Nasuwało mi się w tej chwili miliony pytań. Kiedy blondyn wsiadł za kierownicę rzuciłam jedno z nich:
- Skąd wiedzieliście? Kim są ci faceci?
Odpowiedziała mi cisza. Lou odpalił samochód i w tym samym momencie do auta wpadł Hazz. Siadł szybko na miejscu pasażera i ruszyliśmy z piskiem opon. Jechaliśmy ponad setkę już chwilę potem.
- Co teraz?! Co z tymi trzema?! -wrzasnęłam, aby zwrócili na mnie uwagę. 
- Mamy znajomości. Nikt się nie dowie, że to nasza sprawa. -odpowiedział Hazz.
W tej chwili mówił tak szybko, że z wielkim trudem wyłapywałam słowa.
Opadłam bezwładnie o oparcie. Objęłam głowę rękoma i zacisnęłam mocno powieki. Miałam w głowie mętlik.. Skąd Harry i Lou mieli takie znajomości? Skąd Louis umiał się tak dobrze bić? Nie potrafiłam pojąć wielu jeszcze spraw.
   Kiedy zatrzymaliśmy się pod jakimś biurowcem, odpięłam pasy, aby wysiąść. 
- Zostań -powiedział Harry. 
Sam zaś wysiadł z auta i ruszył ku wejściu do budynku. Spojrzałam na odbicie Lou w lusterku.
- Powiedz mi proszę o co chodzi. -szepnęłam do Louis'a. 
- Chodź tutaj. -wskazał na miejsce obok siebie.
Odpięłam się pasami otworzyłam drzwi i przeszłam na miejsce pasażera.
- To nie jest takie łatwe jak sobie to wyobrażasz. Harry... Ech. Myślę, że powinniście o tym poważnie porozmawiać. -powiedział, kiedy siadłam obok niego.
- Cher... On cię na prawdę kocha. Ale ma swoje "zobowiązania". -dodał po chwili chwytając moją dłoń.
- Wiem. -szepnęłam cicho. Ledwie słyszalnie.
Siedzieliśmy tak w ciszy może piętnaście minut. Chłopak nie puścił mojej ręki przez ten cały czas. Myślałam nad tym co miało miejsce dzisiejszego wieczoru. Byłam nadal zdruzgotana. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić... Harry się zmieniał. Nie wiem czy na gorsze, czy na lepsze. Zamiast z czasem poznawać go - stawał się kimś mniej mi znanym.
W pewnej chwili Louis odpalił silnik 
- Co robisz? Czekajmy na Harry'ego. -powiedziałam lekko zdenerwowana.
O wilku mowa. Hazz pojawił się za szybą z mojej strony. Jednym przyciskiem otworzyłam automatycznie szybę. Harry nachylił się nade mną i ujął moją twarz jedną dłonią.
- Jesteś moim życiem -powiedział i pocałował mnie krótko. Przelotnie.
Usłyszałam damski głos wołający jego imię. Odwróciłam się przez ramię do jego źródła. Jennifer Nicholson. Stała tam. Czekała na mojego chłopaka.
- Zabierz ją stąd -szepnął Hazz i w tym samym momencie Louis ruszył szybko i włączył się na jezdnię.
Zaczęłam płakać. Patrzyłam na niego, jak odchodzi od miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą stało czerwone auto Lou. Hazz podszedł do Jennifer i złapał ją za rękę...

Najdłuższy rozdział w historii *.*

Jest... Niezły. Serio mi się podoba.

Chyba trochę namieszałam. Opowiadanie schodzi na inne tory.

Każdy się zmienia. ;)

I to już 30 rozdział więc pytanie:
który rozdział jak na razie najlepszy?

♥