Rozdział LIX

all the little things

~Cherrie~

   Zdecydowałam się wyjechać. Było to dobrą decyzją. Chciałam wrócić do Los Angeles. Tam, gdzie czułam się najlepiej. Chciałam uciec od Phoenix, którego się bałam. 
   Przez pierwsze dni, kiedy byłam w Los Angeles, nie mogłam się odnaleźć. Ciągle płakałam, szwędałam się bez sensu po domu Harry'ego, wszystko wypadało mi z rąk. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Siedziałam dniami i nocami zamknięta po ciemku w czterech ścianach. Rzadko rozmawiałam z Harry'm. Chociaż i tak częściej niż kiedy byliśmy w Phoenix. 
Ciągle myślałam. Tak na prawdę o niczym. Nie chciałam mieć pustki w głowie.
Lecz mój stan na to nie pozwalał. Było ze mną co raz gorzej.
Raz nawet doszło do tego, że kiedy znalazłam zdjęcie Caroline ustawione w pokoju gościnnym naszły mnie myśli samobójcze. Nie wiedziałam tylko jak to zrobić. Złapałam w łazience przypadkowe tabletki i kiedy miałam je połknąć, znalazł mnie Hazz. Wyrwał mi je z rąk i rzucił na podłogę, po czym siadł na zimnych płytkach tak jak ja i złapał mnie za ręce. Kiedy spojrzałam w jego zielone oczy zobaczyłam w nich coś, co bardzo mnie zabolało. W jego oczach dostrzegłam smutek, rozpacz. Zobaczyłam, że także cierpiał. Może tak, jak ja? Wiem, że to nie przez Caroline, chociaż jemu też jej brakowało. To przeze mnie. Bał się o mnie, a przecież nie mógł mnie pilnować na każdym kroku. Raz doszło nawet do tego, że zastałam go w kuchni opartego o blat ze spuszczoną głową i powtarzał "wyciągnę ją z tego". Nie podeszłam do niego w tamtej chwili. Tylko odwróciłam się i wyszłam. Postanowiłam jednak wziąć się w garść. Dla niego być silną. 
I dawałam radę przez jakiś czas. Raz nawet gdzieś wyszliśmy wieczorem na spacer. Normalnie rozmawialiśmy. Chyba się nawet uśmiechnęłam. To było fajne.
Jednak Harry nie dał się nabrać. Pewnego dnia wyszliśmy gdzieś. Chciałam wiedzieć gdzie, jednak mi nie odpowiedział. Powiedział tyle, że to niespodzianka. Jednak wiedziałam, że kłamał. Nie widziałam w jego oczach tego znajomego błysku podniecenia. A kiedy weszliśmy do jakiegoś budynku, myślałam że oszaleję. Harry kazał mi iść na zajęcia z psychiatrą. Nie sądziłam, że był to czegoś takiego zdolny. Zaczęłam się szarpać w jego uścisku, krzyczeć, że nie zrobię tego. Nie mogłam uwierzyć, że sądził, że jestem osobą niepoczytalną. Że mam jakieś problemy ze sobą...
Ale może nie zauważałam co się ze mną dzieje? Więc w końcu dałam się. Uspokoiłam się i przestałam wierzgać w jego objęciach. Po chwili chwiejąc się, przekroczyłam próg pokoju pani psychiatry. Spojrzała na mnie współczującym wzrokiem, a potem na Harry'ego, który kurczowo trzymał mój łokieć i który całował mnie delikatnie w czubek głowy. 
I przeszły mnie ciarki, kiedy powiedział:
- Wyciągnę cię z tego...


~Harry~

   Wiedziałem, że prędzej czy później, będę musiał stawić się u John'a. Zapewne wiedział, że wróciłem do Los Angeles. 
   Zbierałem się długo do tego, aby się tu stawić. Bo nie wiedziałem, co mnie czeka. Przypuszczałem, że będę miał przejebane. Nie. Ja byłem tego pewien. Przypuszczałem także, że moja umowa zostanie zerwana i nie wiem co z moją karierą. A kiedy patrzyłem na moich fanów, którzy robili zdjęcia mojemu autu i mnie w środku, czułem jak boli mnie serce. Wiedziałem, że John dał znać, że dziś tu będę. Żeby szantażować mnie moimi fanami. Bo wiedział, że bardzo ich kochałem i nie chciałem z nich zrezygnować. Myślał, że zostawię Cherrie dla nich. To było błędne koło...
Zaparkowałem auto tam, gdzie zawsze i wysiadłem. Usłyszałem moje fanki. Ich histeryczny pisk szczęścia. Uśmiechnąłem się lekko i ruszyłem do przodu przeciskając się między fankami.

- Harry. Kocham cię. -usłyszałem i poczułem jak drobna osoba obejmuje mnie w talii. Spojrzałem na nią i zobaczyłem niską dziewczynę, która wyglądała mi na szesnaście lat. Jej czarne włosy opadały na jej twarz. Wyswobodziłem jedną rękę z jej uścisku i odgarnąłem jej niesforne kosmyki za ucho. Uśmiechnęła się do mnie ponownie.
- Przepraszam, że cię okłamywałem... -powiedziałem do niej cicho ale wiedziałem że usłyszała mimo hałasu na około nas.
- Nie szkodzi. Kocham cię takim jakim jesteś. Zawsze będziesz moim idolem. -odpowiedziała. Stała jeszcze chwilę przytulając mnie, po czym odeszła nic więcej nie mówiąc. Patrzyłem za nią, aż całkowicie zniknęła w tłumie. Chciałem krzyknąć za nią, żeby zaczekała. Jednak nie było sensu. Hałas sprowadził mnie ponownie na ziemię. Zmusiłem się do tego, żeby pójść dalej. Patrzyłem na wysoki wieżowiec w którym znajdowało się biuro John'a. Westchnąłem.
- Harry! Dlaczego nas okłamywaliście?
- Co tak na prawdę sądzisz o Jennifer?
- Kochasz Cherrie?
Zadawali mi te pytania i inne. Ja jakbym miał usta zamknięte na kłódkę nie odpowiadałem. 
Czułem jak serce zaczyna mi bić szybciej. Jak zaczynają mi się pocić dłonie. Zaczynałem nie wytrzymywać presji kłamstwa. Boże.

Pchnąłem ramieniem ciężkie drzwi do jego biura, aby umożliwić sobie wejście do środka. Otworzyły się z impetem i wpadłem do pokoju zagłuszając tym samym ciszę. Mój wzrok od razu padł na łysinę mężczyzny siedzącego za biurkiem. Pisał coś, lecz zatrzymał się, kiedy znalazłem się w środku. Widziałem jak jego palce zaciskają się mocniej na trzymanym ołówku i sekundę później usłyszałem trzask, kiedy ołówek się złamał. Warknąłem pod nosem i zmusiłem się do zrobienia kroku do przodu. 
- Jak widzisz, jestem. -powiedziałem przez zęby
John podniósł wzrok i spojrzał w moje oczy. 
- Nie trudno nie zauważyć. -usłyszałem w odpowiedzi. Jego głos był zbyt na luzie. 
Popatrzyłem na niego pytająco. Wskazał mi dłonią ścianę, którą w całości zajmowała szklana szyba. Podszedłem do niej i wyjrzałem na zewnątrz. Spojrzałem w dół. A no tak. Zapewne chodziło mu o fanów. Z tej wysokości widziałem tylko zamazane kontury, lecz tak wiedziałem dokładnie, że nadal tam są i czekają na mnie. 
- Szkoda, że będziesz musiał ich tak zawieźć... -westchnął, a ja natychmiast odwróciłem się w jego stronę. 
- Wymyśliłeś mi już karę? -prychnąłem śmiejąc się gorączkowo. Pokiwał tylko głową. Tak. Miałem przejebane.
Oparłem się o szybę i założyłem ręce na piersi. 
- Słucham. -powiedziałem 
- To co zrobiłeś.. To było poniżej pasa i na prawdę przegiąłeś. Umowy nie zrywamy. Będziesz się w tym męczył do końca. I nie wiem, jak to zrobisz, masz ją zostawić. Nie mów mi, że nie. Uwierz, Harry, że mamy na ciebie sposoby... 
- Dobra. Będę udawał. Dalej. -wypaliłem.
Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, co tak na prawdę zrobiłem. Ale może to był jakiś sposób.. Ludzie i tak wiedzą, że jestem z Cherrie, a kilkanaście miesięcy nie będzie trwało wieczność. 
John patrzył na mnie zdziwiony. Widać nie spodziewał się takiego obrotu akcji. Ja w sumie też. Jednak w porę zachował powagę i pozostawał nieugięty. 
- Zaczniesz ponownie spotykać się z Jennifer. Zgadzam się tylko na to, żeby ta mała dziewczyna mieszkała z tobą. Słyszałem.. Sam wiesz. -powiedział.
Był to chyba pierwszy raz, kiedy John był miły, uprzejmy.

Kiedy wyszedłem z wieżowca owiał mnie ciepły, sierpniowy wiatr. Słońce świeciło górując wysoko na horyzoncie. Ruszyłem pędem do auta. 
Jechałem dość szybko. Chciałem jak najszybciej być w domu. 
Nie wiem, ale poczułem coś dziwnego. Tak jakby... jakby wszystko odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. 

Mamy nowy rozdział.

Dodaję dość szybko, ale za to nie wiem, kiedy pojawi się kolejny. 

Możliwe że dopiero w weekend. 

Rozdział... Myślę, że nie najgorszy. Ominęłam dwa tygodnie w opowiadaniu. 

Harry zdecydował się dalej udawać, John trochę zmiękł, zaś Cherrie zaczyna mieć poważne problemy ze sobą, lecz stara się to powstrzymać. Rozumie co się z nią dzieje. 

No to chyba tyle... 

Do następnego ;*

♥