Rozdział LVI

Buzzcut Season <3

~Harry~

Mogłem się spodziewać tego, że nic nie ujdzie mi na sucho. Od ponad trzech dni, kiedy tu jestem, skandal który został wywołany przez moje słowa nie znikał z ust ludzi. 
Wszyscy pytali dlaczego? Dlaczego ich okłamywaliśmy?
Niektórzy nie mogli się pogodzić, że ta cudowna para show biznesu na prawdę nigdy ze sobą nie była. 
Inni zaś byli oburzeni.
Tylko dwie osoby, nie powiedziały nic. Jennifer i John.
A wiedziałem, że najchętniej rozszarpali by mnie na strzępy. To było śmieszne.
Zastanawiając się chwilę, pomyślałem, że mam już prawie czyste konto. Jedno kłamstwo wyszło na jaw. Zostało jeszcze jedno. Zabójstwo. 
Miałem nadzieję, że Cherrie słyszała o tym, co powiedziałem. Słyszała może "Don't Let Me Go"? Bo może to pomogłoby mi ją odzyskać? W głębi duszy wierzyłem w to bardzo. Bo nie umiałem bez niej żyć. 

~*~*~*~

Minęło pięć dni, zanim ją znalazłem. Z początku szedłem na żywioł. Całymi dniami chodziłem po wszystkich publicznych miejscach. Zaczynając od basenu i kończąc na teatrze. 

Ale po trzech dniach stwierdziłem, że to nie ma sensu.

Poszedłem do szpitala. Udawałem że narzekam na silny ból ramienia. 

I tam ją znalazłem. Caroline była stażystką. Uczyła się od najlepszych lekarzy i wkrótce miała zostać jedną z nich.

Nie widziała mnie i o to chodziło. 

Kolejnego, czwartego dnia spytałem jednego z lekarzy kim jest ta kobieta. Odpowiedzieli mi, że stażystką. Wiedziałem to, ale musiałem udawać.
Kolejnego dnia spytałem go o jej imię i nazwisko. Potem o adres. O dziwo podał mi go. 
I tak już wiem, gdzie jest Cherrie. 
Dnia szóstego postanowiłem tam jechać. Chciałem jak najszybciej odnaleźć Cherrie. 
Jak najszybciej się z nią spotkać. 
Ale wiedziałem, że nie będzie to łatwe. Dla mnie i dla moich uczuć
Ale teraz było już za późno. Bo stałem pod jej domem. Nie mogłem zawrócić, bo wiedziałem, że teraz już nie będę w stanie to jeszcze kiedyś przyjść. 
Otworzyłem furtkę i wszedłem. Na ogrodzie zdawało się być pusto. Wszędzie cicho. Pusto. Jedyny ruch jaki widziałem, to cień palm rosnących obok domu. Jedyny dźwięk to skrzypienie kołysających się doniczek zawieszonych na ganku. 
I usłyszałem ją. Jak rozmawiała z kimś przez telefon.
- Jak to nie przyjdziesz? -jej głos załamał się lekko..
- Zrobiłam już obiad... Z resztą dobra. Baw się dobrze i miłej nocy. 
Rozłączyła się. 
Podszedłem bliżej do zielonej ściany domu zrobionej z desek. Moje serce szalało. Bardzo szybko biło. Starałem się je opanować. Zdawało mi się, że jest słyszalne dla wszystkich.
Podszedłem do okna i spojrzałem. Chodziła po pokoju ubrana w oliwkową długą spódnicę do kostek i białą bokserkę. Serce mnie ścisnęło. Co teraz?
W dłoni trzymała telefon. Kiedy usłyszała jakiś dźwięk, wzdygała się. Bała się. Wiedziałem to. Ale czego?
Odwróciłem wzrok i idąc przy ścianie skierowałem się w stronę ganku. Zdjąłem okulary przeciwsłoneczne i zawiesiłem je sobie na dekolcie koszulki. Poczułem łzy w oczach. Powstrzymałem je jednak. 
Moja jedna noga znalazła się na schodku. Potem druga i nim się obejrzałem, a znajdowałem się przed niebieskimi drzwiami. Zapukać? Czy może lepiej nie? 
Zapukałem jednak. Dwa razy.
Ta chwila. 
Oddychaj. 
Będzie dobrze. 
Zacisnąłem dłonie w pięści i wstrzymałem oddech. I w tej chwili otworzyła. Jej oczy spotkały się z moimi i poczułem jak świat wiruje. Wypuściłem powietrze z ust. Uleciało ono wraz z jej imieniem.


~Cherrie~

Poczułam jak świat wiruje. Nic nie było takie samo.
Jego oczy były jak dwa idealnie okrągłe szmaragdy. Jego włosy tak ślicznie zaczesane do tyłu w kolorze czekolady. Lśniły. Wystające zza jego koszulki dwie jaskółki na obojczykach. Statek na jego ramieniu. Jego usta. Wiśniowe. Wymówiły właśnie moje imię.
- Coo... Co ty tu robisz?... -głos mi zadrżał. 
Nie odpowiedział. Patrzył tylko na mnie i zrobił krok do przodu. Ja zrobiłam krok do tyłu. Nim się obejrzałam a byliśmy w środku. Zamknął cicho drzwi.
- Słyszałaś? -spytał zachrypniętym głosem
- O czym? 
Potarłam dłonie o ramiona.
- O tym co powiedziałem? Teraz rozumiesz, jak mi na tobie zależy?
Do tego zmierzał. Owszem. Słyszałam. I od tego dnia nie mogłam spokojnie zasnąć. Nie mogłam spokojnie myśleć. To co powiedział... Było kiedyś moim marzeniem. Chciałam aby powiedział prawdę. Ale teraz. Czy to było ważne?..
- Tak -wymamrotałam spuszczając wzrok. Chciałam uniknąć jego wzroku. Jednak wiedziałam, ze to nic nie da. Bo klęknął przede mną i spojrzał w moje oczy.
- Cher. Daj mi szansę. Ostatnią.
Poczułam jak mnie ściska w gardle. Nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam mu znowu zaufać. Nie chciałam się w to ponownie mieszać. Było to dla mnie za wiele i za trudne. Odetchnęłam głęboko.
- Nie, Hazz... 
W jego oczach widziałam łzy. Wiedziałam, że go zraniłam. Ale on to robił więcej razy. Niech wiedział, co ja czułam zawsze, kiedy on całował się z Jen, kiedy widziałam jego na pierwszych stronach gazet jak trzymał ją za rękę. Jak się przytulali lub na oficjalnych imprezach szeptali sobie czułe słówka do ucha. Lub kiedy dowiedziałam się, że jest z nią zaręczony.
- Nie chcę przez to przechodzić kolejny raz. 
Milczał.
- Ale chcę zostać twoją przyjaciółką. Może nie dane nam było być razem? Tak. Chyba tak.. 
Zamyśliłam się. Harry wstał. Ujął moją dłoń i splótł nasze palce ze sobą. 
- Na prawdę chcesz z tego zrezygnować? Z tego wszystkiego co nas łączyło? -po jego bladym policzku spłynęła łza. 
- Tak. Chcę zrezygnować z cierpienia.

~*~*~*~

Szliśmy jedną z głównych ulic Phoenix. Słońce świeciło na moją twarz. Pieściło ją tam cudownie... 

I był jeszcze jeden powód tego, że byłam szczęśliwa. Taki, że wreszcie wszystko miało się ułożyć. Wyjaśniłam wszystko i dobrze, że postawiliśmy na przyjaźń. Jednak jeden minus był taki, że na zawsze zapamiętam nasze pocałunki, jak się kochaliśmy, co razem przeżyliśmy... 

Spojrzałam na niego. Szedł z rękami w kieszeni ze wzrokiem wbitym w chodnik. Oparłam mu głowę na ramieniu chwytając jego dłoń. Jak przyjaciółka.

- Będzie dobrze. Zobaczysz...

Nowy rozdział. Jest krótki, ale napisałam wszystko co ma być.

Na razie szykuje się na happy end :)

Myślcie tak dalej :D

Cherrie i Hazz zostali przyjaciółmi i myślę, że to dobry wybór.

♥