Rozdział LVIII

In my veins <3

~Cherrie~

Czy zastanawiałam się jakby to było żyć bez Caroline?
Oczywiście, że tak.
Wyobrażałam sobie to tak, że ona wyjechała by gdzieś daleko, tam gdzie by chciała ze swoim mężem, a ja zostałabym sama z Harry'm. Tylko we dwoje. Taka opcja wydawała mi się być idealna. Kontaktowałabym się z Caroline telefonicznie. Może odwiedziłabym ją z moim chłopakiem parę razy? To by było na prawdę fajne. 
Czy myślałam o tych negatywnych opcjach?
Oczywiście, że nie.

Czułam się tak, jakby zabrali mi wszystko. Wszystko, rozumiesz?
Czułam się, jak tracę siły. Jak moje serce upada na twardy beton i rozbija się na miliony kawałeczków. Serce, którego nie można już naprawić.
Wyssali ze mnie wszystkie uczucia zabierając wszystko co kocham. Czułam jak ulatują ze mnie wszystkie uczucia. Miłość, nienawiść, zazdrość, złość. 
Byłam niczym. Tylko ciałem. Duszą byłam gdzieś indziej. Daleko.
Próbował mnie złapać. Zatrzymać przy sobie, lecz powinien wiedzieć, że jest za późno. 
Kiedy zobaczyłam jej ciało. Takie puste. Zmasakrowane... 
Gorące łzy spływające po moich policzkach. Słyszałam mój wysoki krzyk. Pękały mi uszy, jednak nie przestawałam. Czułam jak ciepłe dłonie ciągną mnie ku jakiejś osobie i przyciskają do siebie. Jak mocno oplatają mnie jego ramiona. Jak gorączkowo próbował zakryć mi oczy, abym nic nie widziała. Chciał zasłonić mi uszy, abym nic nie słyszała. 
Jednak już za późno. Wystarczająco się napatrzyłam. Wystarczająco się nasłuchałam.
Myślę, że widok mojej Caroline, całej we krwi zostanie w mojej pamięci już do końca. Dźwięk karetki, rozmów i hałasu w jej domu... To coś czego na prawdę nie da się zapomnieć.
Zastanowiłam się. Co ja mam teraz robić? Jak to będzie?
Nie wiedziałam, że mogę bez niej istnieć. Ale musiałam dać jakoś radę, choćby nie wiem, co.
Ona by tego chciała.
I chciałby też tego Harry. Który zawzięcie mnie przytulał, obejmował. 
Spojrzałam na niego z dołu. Pocałował mnie w czoło. On sam patrzył przed siebie na miejsce dokonanej zbrodni. W pewnym momencie zamarł. Wiedziałam, że to coś ważnego. 
Wyrwałam się z jego uścisku  i podążyłam za jego wzrokiem. Patrzył w lustro. 
Na lustro na którym było napisane jej krwią... Matt?
Zamarłam w bezruchu i czułam jak spowija mnie ciemność. 

~*~*~*~

Minął tydzień.
Nie mogłam otrząsnąć się od tamtego zdarzenia. Kiedy wróciłam z idealnego spaceru po słonecznym Phoenix i zastałam... zastałam nieżywą Caroline. To było dla mnie na prawdę ciężkie. Cierpiałam. Lecz chyba musiałam żyć dalej, prawda? 
Nic nie mogło mnie zatrzymywać. Nic, co robiłam nie mogło być kierowane śmiercią mojej Caroline. Jednak powinnam wspominać. Wspominać te wszystkie nasze wspólne chwile. Mimo, że za każdym razem, kiedy widziałam jej twarz w moich wspomnieniach czułam jakby ktoś rozrywał mnie na strzępy. 
Najgorsze było to, że wiedziałam, kto to zrobił. Osoba, która bardzo lubiła się z Caroline. Mimo iż ją okłamywała co do swojej osobowości. Matthew i Caroline zawsze zdawali się lubić..
Nie wiedziałam tylko dlaczego to zrobił. Dlaczego ją zabił?
Lecz do czasu. 
Odbywało się śledztwo. Złapali Matt'a. Przesłuchiwali go, pytali jakie było jego działanie. Dlaczego to zrobił i jaki miał motyw? Nie dowiedzieli się nic, oprócz tego, że się przyznał. 
Jednak wiedzieli coś innego. Sami na to wpadli. Matt był niepoczytalny. Był chory psychicznie i nie wiedział co robi. Dopiero potem, kiedy był już w celi powiedział, że powodem zabójstwa byłam ja. Że to przeze mnie zginęła Caroline. Bo kiedy on nie może mieć mnie, nikt nie będzie mnie miał. 
Bałam się o Harry'ego. Że jemu też się coś stanie. Że na Caroline się zaczęło i kolejną ofiarą zemsty będzie mój chłopak... przepraszam...: przyjaciel.
Bardzo mnie wspierał w tym strasznym dla mnie okresie. Przez te wszystkie siedem dni, kiedy całymi dniami siedziałam w pokoju hotelowym, cały czas był przy mnie. Przytulał mnie, robił herbatę... Nie nalegał, abym z nim rozmawiała. Dziękowałam mu za to, że po prostu jest. Że jest ze mną w takiej chwili, kiedy na około nas wrzało o tym, że jesteśmy parą. O wyjawieniu tajemnicy, z którą ludzie nie mogli się pogodzić. Wiedział, że powinien teraz wszystko dokładniej wyjaśnić, że powinien siedzieć w studiu i pracować nad drugą płytą, bo przecież skończyła się mu przerwa. Lecz nie zważał na to. Ja byłam dla niego najważniejsza. Bo nadal mnie kochał. A ja kochałam jego.
Każdej nocy płakałam, szlochałam. Zawsze czułam jak Harry obejmował mnie mocno i szeptał do ucha, żebym się uspokoiła. Że nie warto płakać, bo ona by tego nie chciała. Spaliśmy razem, bo sama nie mogłam. Bałam się. 
Bałam się tego, że chłopak z moich snów, który siedział teraz w więzieniu na dożywocie, może przyjść do mnie i zrobić mi krzywdę. Byłam na skraju wytrzymania...
Po tygodniu postanowiłam wyjechać.
Jak najdalej stąd. 

Wiem. Bardzo krótki.

Nie wiedziałam po prostu co napisać. 

Musiałam tylko wspomnieć o przeżyciach Cher.

Matt jest niepoczytalny i siedzi w więzieniu :)

Dobrze mu tak w sumie :))

♥