Rozdział XLI

Włącz: klik

~Cherrie~

   Czasem wydaje mi się, że sama nie wiem kim jestem. Nie wiem co czuję. Co myślę. Co robię. Co mną kieruje. Czuję się sobie obca. W takich chwilach nie mam pojęcia co ze sobą zrobić. Lecz kiedy znajduję ukojenie w czyichś ramionach, podnosi mnie to na duchu. Uświadamiam sobie, że właśnie te ramiona, ta osoba do której należą sprawiają że odnajduję sens. Ja. Należę do niego. Jestem z nim. Dla niego. Jego częścią. Tak bardzo ważną.
   Jednak nie możemy być ze sobą cały czas, prawda? Musiał mnie zostawić. Tylko na chwilę... Bo każdy ma swoje życie. Nie możemy nikomu niczego narzucać. 

               "Będę późno. Nie czekaj na mnie.
                      Kocham cię. Hazz"

Odłożyłam kartkę z powrotem na stół. W domu było pusto. Powoli cały spowijał się w ciemności. 
   A ja nie chciałam siedzieć sama.  
   Droga do domu Lou zajęła mi pół godziny. Szłam równym krokiem przez park, przez centrum, koło drapaczy chmur, obok kina i krytej pływalni. Wszystko było praktycznie pozamykane, ze względu na późną porę. Na zegarku widniała godzina 21:30.
   Kiedy dotarłam na miejsce stanęłam przed drzwiami. Zawahałam się, lecz po chwili zapukałam dwa razy w ciemne, drewniane drzwi. I w tej chwili ogarnął mnie niepokój. To miało być nasze pierwsze spotkanie sam na sam od dnia mojego "wyjazdu". Nie rozmawialiśmy o tym co zaszło, o tym co sobie powiedzieliśmy... Spanikowałam. Odwróciłam się i zeszłam już z jednego schodka, kiedy usłyszałam otwieranie się drzwi. "Szlag", przemknęło mi w myślach, jednak zatrzymałam się. Powoli odwróciłam się. W drzwiach stał Lou. Ubrany w jasne jeansy i białą koszulkę. Jego włosy ułożone były w nieładzie, jakby właśnie przed chwilą wstał z bardzo głębokiego snu. Jego oczy zaś skierowane były na mnie. 
- Wejdziesz? -spytał po chwili ciszy.
Uśmiechnęłam się sztucznie i ruszyłam w stronę chłopaka. 
W przedpokoju zostawiłam moją torbę i zdjęłam buty. Zwlekałam z tym najbardziej jak się dało, aby opóźnić i tak nieodwołalną rozmowę. Ruszyłam do salonu. Całe pomieszczenie tonęło w odcieniach beżu. W powietrzu unosił się zapach lawendy i świerzo zaparzonej kawy. Kubek stał na stoliku. Okna były zasłonięte ciemnobrązowymi zasłonami. Żaden promień światła nie miał prawa się przedostać. 
- Więc... -zaczął siadając na kanapie. 
Popatrzyłam na niego i zrobiłam to samo. Oparłam się o poduszkę i podkurczyłam nogi kładąc na nich spleciona dłonie. 
- Co? -spytałam
- Co u ciebie? 
Westchnęłam. Wiedziałam, że nie mamy w sumie tematów do rozmów. Nie wiedziałam w ogóle po co tu przyszłam. Chyba tylko dlatego, że samotność nie robiła nikomu dobrze i nie była zbyt przyjemna. Tym bardziej, że mój chłopak był na jakimś spotkaniu dotyczącym swojej pracy. A ja nie chciałam zaprzątać sobie niepotrzebnie głowy myślami: co on teraz robi? czy myśli o mnie?
- Jakoś mi się żyje. -odpowiedziałam -Zadomowiłam się u Harry'ego już na dobre, piszę z Caroline... A u ciebie? 
Lou oparł jedno ramię o zagłówek kanapy i oparł się o dłoń. Wzruszył ramionami. 
- Nic ciekawego... Wyjdziemy na balkon? 
- Jasne. -odpowiedziałam. 
  Balkon w domu Lou był średniej wielkości. Stał tu jeden mały kaktus w różowej doniczce, barierka była zrobiona z drewna gdzie na końcach leżały po dwie poduszki, nad głową był daszek i świeciło się kilka lampek poumieszczanych w podłodze. Na środku zaś stał stół ogrodowy z czterema krzesłami naokoło. Ogółem mówiąc było przytulnie i fajnie. A jeszcze fajniejszy był widok. Znajdowaliśmy się w miejscu, skąd nie było widać wysokich zabudowań Los Angeles. Wszędzie widać było domki jednorodzinne, ogrody, drzewa i sporo zieleni. Westchnęłam i oparłam się czołem o mały filarek łączący barierkę z dachem. Aż podskoczyłam, kiedy usłyszałam kogoś za mną. Louis wszedł trzymając w rękach dwa kubki z gorącą czekoladą. Wiedział, że za nią przepadam. Uśmiechnęłam się, tym razem szczerze, ponieważ pamiętał o takich szczegółach. Podał mi czarny duży kubek i stanął obok mnie. Wydawał się przygnębiony, smutny i... zły? 
- Co z twoim samopoczuciem? -spytałam jak najdelikatniej.
- Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej że wyjeżdżasz? Dowiaduję się o tym nagle od Harry'ego. Tak samo o tym, że się do niego wprowadzasz. Dzień po tym jak my... nie chcę nawet o tym gadać. -warknął upijając łyk czekolady. 
- Lou... Na prawdę nie chciałam żeby tak wyszło. -szepnęłam dotykając jego ramienia. -Ja sama nie wiedziałam czego chcę. Czy zostać czy wyjechać. A nie chciałam nikomu tego mówić...
- Harry jakoś wiedział. -wszedł mi w zdanie. 
Westchnęłam. Tym mnie zirytował. 
- On to co innego. Jest moim chłopakiem.
Louis odwrócił się do mnie gwałtownie. Jego wzrok po prostu zabijał. Odruchowo zrobiłam krok do tyłu. 
- Mówiłaś... -zaczął zaciskając mocno oczy -Mówiłaś, że mnie kochasz. Czy nie miałem prawa wiedzieć?
Poległam. Nie wiedziałam co powiedzieć. Głos uwiązł mi w gardle. Jęknęłam cicho odchylając bezwładnie głowę do tyłu. Namieszałam za bardzo. Obdarzanie dwóch chłopaków tym samym uczuciem to nie jest dobry pomysł. 
Siadłam na barierce i już miałam coś powiedzieć, kiedy Lou odezwał się:
- To jest nie fair wobec jego i mnie. Ja wiem, on nie. Albo go uświadom na ten temat, albo zrobię to sam. Chyba, że chcesz działaś na dwa fronty. 
Czułam, że się gotuję. 
- Wiem, Louis! Namieszałam i to cholernie! Ale na prawdę nie potrafię tego tak łatwo rozwiązać! To ci się wydaje trudniejsze niż myślisz. Kocham i jego i ciebie ale... -nie mogłam dokończyć. 
Louis podszedł do mnie i podparł się rękoma po dwóch stronach moich ud. Spojrzał mi głęboko w oczy. Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. 
- Nie wiem co zrobisz. To już zależy od ciebie. Ale nie zapominaj o tym, że przez niego na prawdę cierpisz -powiedział. 
Odwrócił się i wszedł do domu. Ja zaś siedziałam jeszcze chwilę. Wstrząśnięta. Ze słowami Louis'a obijającymi się bez przerwy w mojej głowie. Z poczuciem winy. W końcu jednak zeskoczyłam z barierki i ruszyłam do środka. Zeszłam na dół i wlepiłam wzrok na Louis'a siedzącego na kanapie z rękoma opartymi o kolana i twarzą w dłoniach. 
- Masz rację. Nie wiem co zrobię. -szepnęłam i, zakładając wcześniej buty, wybiegłam w pośpiechu z jego domu. W drodze powrotnej do domu zastanawiałam się, co zrobię. Hazz mnie kochał. Lou też. Hazz był chłopakiem. Lou - przyjacielem. Harry'ego znałam dłużej, zakochałam się w nim od pierwszego zdarzenia, był ze mną zawsze. Zaś Louis... Może to tylko zauroczenie? Może kocham go jak przyjaciela, a nie jak chłopaka? Harry, to prawda, ranił mnie. Lecz obiecywał że się zmieni. Tak bardzo się starał. Jego szef był na skraju wytrzymania nerwowego. Hazz ciągle mu się sprzeciwiał i odmawiał paradowania wszędzie w towarzystwie Jennifer... Nie. To jednak nie myśli na teraz... Czułam się bardzo zmęczona, ulice którymi szłam przerażały pustką. Postanowiłam zamówić taxi. Wyszłam na większą uliczkę i rozejrzałam się. To w lewo, to w prawo. Nic. Pustka. Postanowiłam poczekać. Lub mogłam zadzwonić po Harry'ego. Jego spotkanie miało się za raz kończyć bo około północy. 
Czekałam z pięć minut i wydawało się, że nic tędy nie przejedzie. Wyciągnęłam z kieszeni telefon i światło ekranu oświetliło moją twarz. Zawahałam się chwilę i jeszcze raz rozejrzałam się na ulicę. 
- Czekasz na kogoś? -usłyszałam za sobą męski głos.
Telefon wypadł mi z ręki ulegając całkowitemu zniszczeniu. Lecz to w tej chwili był mój najmniejszy problem... Głos ten poznałabym wszędzie. Przeszły mnie ciarki. Czułam jego oddech na mojej szyi i dłonie zaciskające się wokół mojej talii. Przyciągnął mnie do siebie od tyłu bez jakiejkolwiek oznaki delikatności. 
   Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek się spotkamy... 

Mamy nowy rozdział :)

Jest Lou i na końcu pojawiła się ta osoba, o której mówiłam ostatnio.

Powiem tyle, że ona teraz nieźle namiesza. Ale nie powiem kto to ^^

Jestem ciekawa decyzji Cherrie. Sama jeszcze nie wiem którego z chłopaków wybierze.

A wy którego byście wolały? To piszcie w komentarzach! :D

Wiem, że ostatnio trochę nuda, ale muszę rozkręcić akcję, a nie chcę tak za szybko. 

To chyba tyyyyle :))

#yo:*

♥