Rozdział XLV

Włącz: turn your face

~Cherrie~

   Kucnęłam bezwładnie na progu domu. Ukryłam twarz w dłoniach. Zaniosłam się płaczem i nie byłam w stanie zrobić nic innego. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek stąd wstanę.
   Świat przestał istnieć. Nie odbierałam żadnych bodźców od świata zewnętrznego. Moje myśli ogarnęły tylko i wyłącznie Louis'a. To co przed chwilą mi powiedział, to jak się do mnie zwracał, to jak jego samochód odjeżdżał... I razem z nim moje uczucia.
   Gorące łzy spływały po moich policzkach zostawiając po sobie ślady. Otarłam je, jednak na niewiele się to zdało, ponieważ nowe napływały w zastraszającym tempie. Moja klatka piersiowa unosiła się gwałtownie.
I nagle poczułam czyjąś dłoń ma moim ramieniu. Dotknęła go delikatnie, lecz za raz odpuściła. Nie wiedziałam co jest tego powodem, kiedy zorientowałam się, że to ja. Że to ja zadrżałam pod dotykiem.
Ręce Harrego powędrowały pod moje pachy i podniósł mnie wbrew mojej woli. Chciałam się szarpać i nie dać mu soba pomiatać, kiedy zrezygnowałam z tego i rzuciłam się Harry'emu w ramiona. Objął mnie jedną ręką, zaś drugą przez ramię zatrzasnął mi drzwi.
Oddalił się ode mnie kawałek, aby widzieć moja twarz. Odgarnął mi z niej włosy, które przykleiły się do mokrych policzków.
- Co co jest? Co ci się stało? -spytał głośniej niż powinien. Martwił się.
Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Mój płacz nie ustawał. Zadławiłabym się własnymi słowami.
- Lou... Louis tu był i powiedział, że.. że wyjeżdża -wydusiłam, a potem znów pękłam głośnym płaczem.
Hazz skamieniał. Zamienił się w posąg i nie mówił przez chwilę nic, lecz po chwili otrząsnął się.
- Cherrie. Może pojechał tylko na wakacje?
Sam powinien wiedzieć, jak żałośnie brzmiały te słowa. Na wakacje nie jedzie się z dnia na dzień. Uprzedza się przed tym swoich znajomych, przyjaciół, mnie. To nie był wyjazd rekreacyjny. Chciał się od tego wszystkiego oderwać. I w tej chwili uświadomiłam coś sobie.
On wcale nie musi wyjeżdżać.
Odwróciłam się od Harry'ego, otworzyłam z rozmachem drzwi i wybiegłam na pustą ulicę kierując się w stronę domu Lou. Nie mówiąc i nie tłumacząc się.


   Rześkie powietrze kaleczyło moją twarz. Jednak nie dawałam za wygraną i biegłam dalej. Biegłam, aby ocalić to, na czym mi zależało. Bez czego nie umiałam żyć. Bez mojego przyjaciela, którego poznałam w ostatnim czasie. Który teraz chciał wyjechać, a ja nie wiedziałam dlaczego. Tak bez słowa powiedział że wyjeżdża. Nie wiedziałam nawet na ile. Czy na dwa dni, czy na dwa lata?
   Kiedy dopadłam furtki do posesji należącej do Lou, otworzyłam ją z rozmachem i podbiegłam do drzwi. Boże... Otwarte.
I to, zamiast ucieszyć, zdziwiło mnie jeszcze bardziej.
Weszłam do salonu już spokojnym krokiem. Stąpałam po cichu na palcach. Rozglądałam się dookoła. Cisza. Spokój. Pustka.
Znalazłam ją na stole. Kartka z wypisanym imieniem, nazwiskiem i numerem telefonu. Nie zastanawiałam się długo, tylko wyciągnęłam z kieszeni telefon i zadzwoniłam.
Odebrał mężczyzna, którego głos był niski i mój rozmówca wydawał się zaspany. Nie zwlekałam długo. Tylko spytałam o Louis'a Tomlinsona. Facet odpowiedział mi, że zajmuje się lewym sprzedawaniem biletów i tym podobnym. Louis zamówił bilet samolotowy. Matko Boska, powiedziałam sobie w myślach.
- Na kiedy? -spytałam nadal ciężko oddychając.
- Na dzisiaj. Godzina 8:00. Lot do Miami z głównego lotniska. -Tyle było mi potrzebne. Rozłączyłam się. Spojrzałam na zegar, który wisiał na ścianie równoległej do mnie. Była godzina siódma dwadzieścia. Do lotniska miałam z jakieś pięć kilometrów. Ale wiedziałam, że zdążę. Musiałam zdążyć.Nie było innej opcji.
Wybiegłam z domu Lou jak strzała zatrzaskując za sobą drzwi. Jednocześnie wystukałam w moim telefonie numer na taxi. Zamówiłam na teraz spod skrzyżowania. Ruszyłam biegiem w tamtą stronę. Moje trampki wydawały się ważyć tonę. Ciągnęły się za mną i zdawało mi się, że stoję w miejscu.
   Żółte auto stało w umówionym miejscu z odpalonym silnikiem. Dopadłam do drzwiczek i powiedziałam tylko adres lotniska, po czym ruszyliśmy z miejsca z piskiem opon.
   Wpatrywałam się w szybę. W niebo. Zastanawiałam się co robi teraz Lou. Gdzie on jest? Czy może także siedzi w samochodzie i patrzy w niebo? Na samą myśl o tym uśmiechnęłam się.
Patrzyłam na puste ulice. Co jakiś czas przejeżdżał sąsiednim pasem jakiś samochód. Wszyscy odpoczywali po całym tygodniu. Część ludzi wypoczywała na niedzielnym wypadzie za miasto. A dla mnie dzisiejszy dzień, był dniem pracy i poświęceń.
Bo zostawiłam Harry'ego samego u siebie w domu i wybiegłam aby zatrzymać mojego przyjaciela. Chociaż nawet nie wiedziałam czy uda mi się go znaleźć i przemówić mu do rozsądku, nie przejmowałam się. Musiałam chociaż spróbować. Nie wiedziałam, co to poddawanie się. Zawsze musiałam dokończyć to, co zaczęłam. Za dużo ludzi w moim życiu odeszło ode mnie. A nie chciałam, żeby to się powtórzyło. Dlatego musiałam zatrzymać Lou. Bo nie chciałam, aby był kolejną osobą, którą stracę. I to z mojej winy.
   Czas dłużył się niemiłosiernie. Co chwila spoglądałam na zegarek przed kierowcą. Popędzałam go nieuprzejmie, na co on tylko robił znudzone miny. Jednak naciskał pedał gazu.
   Zostało piętnaście minut do odlotu.
   Dziesięć.
   Wypadłam z taxi. Kierowca nawet nie krzyczał za mną, że nie zapłaciłam. Za bardzo mi się śpieszyło, a poza tym i tak nie miałam przy sobie pieniędzy.
   Mijałam ludzi przepychając się między nimi ramionami. Wypadały im z rąk torby, to co trzymali w rękach. A ja sama nawet nie wiedziałam gdzie biegnę. Wiedziałam tylko że muszę go znleeźć. Znaleźć, zatrzymać i zatopić się w jego ramionach.
   Kiedy dopadłam na halę lotniska stanęłam jak wryta. Liczba osób na parkingu nawet nie porównywalna była z tą tutaj. Setki, tysiące osób. A ja w każdej widziałam Louis'a. Na tablicy odlotów znalazłam Miami. Lot miał odbyć się o ósmej rano. Pobiegłam w stronę weśia do rękawa prowadzącego na płytę lotniska. Było ich kilka. Kiedy znalazłam się przy najbliższym, spytałam stojącą przy nim stewatdessę o lot do Miami. Odpowiedziała mi, że to nie to wejście. wskazała to które znajdowało się trzy dalej. Czułam jak pieką mnie oczy. Bo wiedziałam, że on tu jest, a tak na prawdę nie wiedziałam gdzie go szukać. Chciałam wykrzyczeć na cały głos jego imię. Lecz na nie wiele by się to zdało. Wszystkie moje słowa zginęły by w hałasie. Ten hałas pożerał wszystko.
Lot do Miami odbywał się za tamtą szybą. Za tamtym wejściem, pomyślałam patrząc na drzwi do rękawa. Na wyświetlaczu jodowym nad nimi pisało "Miami". Serce podskoczyło mi do gardła. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech i dopadłam do klamki kiedy...
Mój uśmiech natychmiast zrzedł.
Drzwi były... zamknięte.
Szarpnęłam mocniej. Potem jeszcze raz. I kolejny. I to nic nie dało. Zaczęłam szarpać klamkę. Wiedziałam już że to nic nie da. Robiłam to tylko i wyłącznie z nerwów. Oczy zaszkliły mi się i powoli łzy zaczęły z nich spakować. Poczułam jak ktoś łapie mnie za ręce. Ochrona zobaczyła co robię. Oderwali mnie od drzwi i upomnieli. Ale ja ich nie słuchałam. Patrzyłam tylko, jak na wyświetlaczu miga napis: "Miami. ZAKOŃCZONY."
W głowie zaczęło mi szumieć. I to nie przez to, co było naokoło. To moje myśli tak szumiały.
  Podeszłam do okna z widokiem na pas startowy. Położyłam na nim jedną rękę. Czoło
oparłam o zimną taflę. Na pasie startowym kołował duży, biało - różowy samolot. Wyjechał na pas. Jechał szybciej. Co raz szybciej. Aż w końcu odbił się od betonu i już unosił się w powietrzu. Schował koła, wysunął dodatkowe silniki. I leciał. Wysoko. Wyżej. Co raz wyżej.
I zniknął w chmurach, robiąc się co raz to mniejszym dla mojego oka.
Zginęłam w ciszy.
Szyba o którą się opierałam pokryła się parą od moich gorących łez. Spływały one z moich polików. I skapywały na śliską, czarną podłogę pod moimi stopami.
Odleciał.
Wyjechał.
Sam.
Zostawiając mnie.
Zostawiając mnie z tym wszystkim samą. Nie wiem czy o mnie chociażby myślał. Nie wiem czy uronił może jedną łzę odjeżdżając spod domu Harry'ego dzisiaj rano.
Położyłam druga rękę na szybie. Jakby miało to coś dać. Jakby miał mnie zauważyć i zawrócić. A wiedziałam, że to niemożliwe. Dokonanego się nie zmieni.
Stałam tak wpatrując się w niebo. Potem przymknęłam oczy.
I nagle poczułam zapach znanych mi perfum. Które się nie zmieniły mimo upływu czasu.
Zacisnęłam dłoń w pięść, którą przed chwilą opierałam na zimnej szybie. Otworzyłam oczy i wstrzymałam oddech. Przestałam płakać. W tej chwili byłam wprost przerażona.
Spuściłam wzrok na dół i spojrzałam kątem oka na to, co było za mną. Wiedziałam, że znów się spotkaliśmy. Ale na prawdę, nie wiedziałam że tak szybko i w takich okolicznościach.
- Wiesz, że jego tu już nie ma? -spytał
Zadrżałam.
Poczułam dym papierosowy.


"Zagubiona w tym momencie, a czas płynie dalej
I gdybym mogła mieć tylko jedno życzenie
Chciałabym cię mieć przy sobie"

Hej :)

Dodaję kolejny rozdział po krótkiej przerwie.

Wiem, dawno nic nie było..

Rozdział myślę że wyczekiwany. 

Louis wyjechał i jak znam życie wiecie, kogo spotkała Cherrie ;)

Ogółem rozdział... smutny. Nie wiem czy tylko ja go tak odbieram...

Nie zawojował mną jakoś zbytnio, ale chyba da się znieść.

Jeszcze dobiła mnie piosenka. Śliczna ;_;

Od tej pory zaczną się problemy i ogólnie takie tam...

Życiowy tekst na końcu xd

I ważna wiadomość:

co do Lou, to on już nie pojawi się nigdy w opowiadaniu.

♥