Rozdział L

Z dedykacją dla Mary <3 
Human

~Harry~
   
   Usiadłem na drewnianym krześle ustawionym po środku małej sceny i chrząknąłem. Moja ręka powędrowała na mikrofon, który stał przede mną. Zacisnąłem na nim dłoń i podniosłem go wyżej. Spojrzałem na widownię. Wszystkie oczy skupione były na mnie. Wszyscy czekali, aż zacznę. Poprawiłem się na krześle i usiadłem wygodniej. Spojrzałem na Jennifer, która zdawała się być zadowolona ze swojego chłopaka. Skrzywiłem się i jej uśmiech natychmiast zniknął. Przymknąłem na chwilę oczy i po chwili je otworzyłem. Westchnąłem. Spojrzałem na dwóch mężczyzn, którzy ustawili jedyny leflektor na mnie. Jego światło poraziło mnie i odwróciłem wzrok. Spojrzałem na gitarzystę, który siedział za mną. Był nim Liam. Kiwnął głową, dając mi tym samym znak, że jest gotowy zacząć grać. Zrobiłem to samo i z powrotem odwróciłem się w stronę widowni. Usłyszałem pierwsze delikatne dźwięki gitary. Zacząłem.
    
People say we shouldn’t be together...

-urwałem na chwilę, bo spotkałem rozwścieczony wzrok Johna. Ale to tylko zmotywowało mnie. Przymknąłem oczy. Ciągnąłem dalej. 

   We’re too young to know about forever
But I say they don’t know
What they’re talk - talk - talking about...
...

Kiedy skończyłem zaskoczył mnie miły aplaus. Bicie brawa. Niektórzy nawet wstali. Jedynymi osobami, którym się to nie spodobało, był rzecz jasna John i Jennifer. Dziewczyna wydawała się oburzona. Wstała gwałtownie z krzesła i wybiegła w stronę wyjścia do toalet. Nie umknęło to oczywiście innym ludziom, którzy zaczęli ze sobą rozmawiać najwyraźniej o Jennifer. Uśmiechnąłem się. Moje oczy błyszczały. Byłem szczęśliwy. Mój uśmiech przerodził się w śmiech. Byłem szczęśliwy. Odwróciłem się do Liama i podziękowałem mu uśmiechem. 
- Nie ma sprawy, Hazz. -powiedział miło.
Wstałem z krzesła. Aplaus nadal nie minął. Zadowolony zszedłem ze sceny i ruszyłem ku wyjściu. W międzyczasie ktoś mnie zaczepił z pytaniem kiedy nowa płyta, potem ktoś zapytał jak układa mi się z Jenn, zaś na końcu o kim jest ta piosenka. Tutaj nie potrafiłem odpowiedzieć. Popatrzyłem tylko na mężczyznę smutnym wzrokiem i ruszyłem dalej ku wyjściu. 
Udało mi się wyjść, ponieważ za raz miejsce miał występ kolejnej osoby. Wszyscy skupili się na niej. Schowałem dłonie do kieszeni i otworzyłem ciężkie drzwi ewakuacyjne z boku budynku. Owiał mnie zimny wiatr. Skrzywiłem się i ruszyłem przed siebie ciemnymi ulicami Los Angeles.



~Cherrie~
   
   Nadal myślałam nad tym, co miało miejsce dwa dni temu. Nadal pamiętałam jak Harry ją pocałował. Jak trzymał ją za rękę. I nie przejmował się mną. Nawet o mnie nie pamiętał...
Bywały momenty kiedy chciałam mu wybaczyć. Dać mu drugą szansę. Jednak teraz powiedziałam sobie nie. Nie chciałam. Nie mogłam. Nie chciałam wplątać się w to kolejny raz. Nie chciałam znowu cierpieć, widząc go z inną. I dla niego chyba także będzie lepiej... 
   Szłam parkiem w którym byłam kiedyś z Harry'm. Przechodziłam obok jeziorka w którym jak ostatnim razem, odbijał się księżyc. Popatrzyłam na mały mostek na którym Hazz mnie pocałował. Natychmiast poczułam uczucie pustki. Mimo iż nie chciałam z nim być, brakowało mi go bardzo. Schowałam zmarznięte ręce do kieszeni i naciągnęłam kaptur skórzanej kurtki na głowę. Pochodziłam jeszcze trochę, kiedy ruszyłam ku wyjściu z parku. Zaczęła padać mżawka, więc przyśpieszyłam kroku. Spuściłam wzrok i wbiłam go w szary chodnik. I nagle moje ciało zderzyło się z jakimś innym, przesyconym słodkimi perfumami. Podniosłam wzrok i ma moją twarz zaczęły padać delikatne kropelki deszczu. 
- Przepraszam bardzo... -powiedziałam uprzejmie, lecz nagle urwałam.
Przypatrzyłam się dokładniej dziewczynie na przeciwko mnie. Złote włosy rozlewały się na ramionach, otulonych w szarą kurtkę. Niebieskie oczy błyszczały się, a czerwone usta wykrzywione w sztucznym uśmiechu kierowanym do mnie. W tej chwili zorientowałam się, kto to jest. Jennifer. 
- Nie szkodzi, mała -powiedziała. Jej głos tak piskliwy. Serce ścisnęło mnie. Stała tu przede mną. Dziewczyna, której tak bardzo nienawidziłam. Która niszczyła moje życie. Zrobiłam krok do tyłu ciągle patrząc na nią. Ta stała tylko uśmiechając się do mnie. Nic nie mówiąc. Wyglądała niczym zjawa z moich koszmarów. 
- Nie jesteś prawdziwa. -szepnęłam sama do siebie, co wywołało śmiech Jennifer.
- Tak się składa, że jestem. Cherrie. -moje imię w jej ustach zabrzmiało koszmarnie. Kaleczyło moje uszy. 
- Odejdź ode mnie. Nie chcę cię widzieć. -powiedziałam, lecz Jennifer zrobiła krok ku mnie. Jej obcasy zagłuszyły ciszę. 
- Porozmawiajmy. Chcę bliżej poznać dziewczynę mojego chłopaka.
- To nie jest twój chłopak -warknęłam przez zęby.
- Ani twój -odpowiedziała szybko 
Poczułam jak buzuje we mnie złość. Chciałam jej po prostu zrobić krzywdę.
- Wiesz, mała. Nie rozumiem cię. Nie rozumiem Harry'ego. Co on w tobie widzi? Dlaczego woli ciebie ode mnie? 
- Bo ja jestem prawdziwa. A ty sztuczna i zakłamana. -wypaliłam, co nie spodobało się Jennifer. Popatrzyła na mnie oburzona. 
- Zniknij z życia mojego i Harry'ego. Chcesz przeszkodzić mu w jego marzeniach? 
Nie odpowiedziałam. Patrzyłam tylko na nią w ciszy. świdrowała mnie wzrokiem, jakby chciała we mnie odnaleźć powód dlaczego on woli mnie. Dlaczego nie kocha jej. Chciałam powiedzieć jej jak cierpię, widząc ją z Harry'm. Jak każde ich wspólne zdjęcie wywołuje u mnie ból i łzy w oczach. Co czułam, kiedy Hazz zostawiał mnie samą, lub rezygnował z naszych wyjść ze względu na nią. Lecz zachowałam to dla siebie. Nie chciałam dać jej tej satysfakcji. 
Nagle czarne, smukłe auto, które jechało ulicą za plecami Jen zaczęło zwalniać. Spojrzałam na nie a potem na dziewczynę przede mną. Zaczęła się uśmiechać. Auto zatrzymało się. 
- Ale Harry i tak nie da sobie ze mną spokoju -powiedziała uśmiechając się ironicznie. W tej samej chwili drzwi od auta od strony pasażera otworzyły się i wysiadł z nich mężczyzna w czarnym garniturze. 
- Wsiadaj, Jen -powiedział oschle. Wiedziałam, że pracował dla szefa Harry'ego. 
Drzwi od strony kierowcy także się otworzyły. Wysiadł z nich Harry. Nie wyłączając silnika zamknął drzwi i spojrzał na mnie. 
- Cherrie. -powiedział po woli zbliżając się do mnie. Zrobiłam krok do tyłu. 
- Nie rób tego, Harry... -szepnęłam patrząc mu w oczy. Po tym, co powiedziała mi Jennifer, nie chciałam go widzieć. Był dla mnie nikim. Tylko sławnym chłopakiem, któremu niszczyłam marzenia. Odwróciłam się i ruszyłam przed siebie. Dopiero teraz zorientowałam się, że deszcz przybrał na sile. 
- Cherrie! Porozmawiaj ze mną! Proszę! 
Wiedziałam, że ruszy za mną. Przyśpieszyłam kroku. Zaczęłam biec. Odwróciłam się za chwilę i zobaczyłam, jak Harry szarpie się z mężczyzną w garniturze. Chciał mu się wyrwać i nadal krzyczał moje imię. Jennifer stała i przyglądała się temu ze złością i zazdrością jednocześnie. Odwróciłam się od nich i pobiegłam dalej przed siebie. Chciałam jak najszybciej stamtąd uciec. Krople deszczu uderzały w moją twarz, jednak ja nie zwracałam na to uwagi. Biegłam przed siebie zostawiając całe moje dotychczasowe życie za mną. 

Mamy nowy rozdział dodany całkiem szybko.

Jestem z niego zadowolona :)

Cherrie spotkała się z Jen. Jest to ich pierwsze spotkanie, ale będą kolejne :)

Harry histeryzuje, kiedy widzi Cherr.

I ta piosenka *.*

Ogółem nie jest najgorszy :)

I informacja: do zakończenia bloga zostało mniej niż 20 rozdziałów :)

Mówiłam, że nie będę prowadziła kolejnego bloga, ale zmieniam decyzje.

Nowy blog będzie. Będzie on o Larrym :)
Następny rozdział za.... hmm... 30 kom. 
Chyba dacie radę, no nie?! <3

KC <3

♥